خیلی سعی کردم چیزی ننویسم اما تنهایی داره گلومو خفه میکنه

حس میکنم به این دنیا تعلق ندارم.نمیتونم به حرفای بقیه گوش بدم. فقط میگم اره و میرم.
بین صدای خنده بقیه و گپ و گفتشون صدای هق هق منه که تو گلوم خفه میشه و اشک هایی که سرازیر میشه...میرم تو اتاق گلوم پاره میشه بغضم میشکنه.اما بازم تنهای تنهام. صدای خنده های همسرم بین بقیه خنده ها قلبمو خنجر میزنه...
عاخ خیلی سخته تنهایی به عزای یه دونه بچه ت بشینی...
همسری که تمام تلاششو کرد میکرد و خیلی پشتم بود الان که تنهام و بچه ای نیس و خیالش تا حدی راحته، دیگه تحمل منو نداره... میگه هر چیزی یه حدی داره. اما حد اشکای یه مادر واسه عزیزش پاره ی تنش مگه با خط کش قابل اندازه گیریه.
همه میان میگن ما سقط کردیم اما مث تو نکردیم.هیچکی حواسش نیس من تو ماه 6 بودم
من کاری با کسی نکردم. فقط میخوام تنها باشم. بذارن برا پسرم اشک بریزم.اما انگار حال بد من خوشی هاشونو خراب میکنه
حتی همسرمو. اون برگشته به زندگی طبیعیش. فقط وقتی بچه اومد و دیدش و خاکش کردیم متاثر شد.میبینم که نصف موهاش سفید شد اما من روح و جسمم هنوز زخمی زخمیه.


.از سرزنشها خستم. تنها پناهم پسر کوچولومه که سفت همو بغل کنیم و بیخیال این دنیا و ادماش شیم.