بیماری های آمیزشی چیست و چگونه پیشگیری کنم؟

بیماریهای آمیزشی از طریق روابط جنسی منتقل می شوند که شایعترین آن ها در چهار گروه باکتریایی، قارچی، ویروسی و انگلی طبقه بندی می شوند. در کل، روش های پیشگیری از ابتلا به این بیماری ها بسیار راحت تر و بهتر از درمان بعد از ابتلا است…

بیماریهای یکه از طریق روابط جنسی منتقل می شوند تحت عنوان بیماریهای آمیزشی نامیده می شوند. بیماری آمیزشی می تواند از طریق کلیۀ طرق آمیزش منتقل شود.

برای بیماریهای آمیزشی دو نوع پیشگیری متصور است: پیشگیری اولیه که از طریق آموزش می باشد و پیشگیری ثانویه که از طریق تشخیص به موقع و درمان مناسب شخص مبتلا است که از گسترش آن در جامعه جلوگیری می کند.

عامل اصلی انتقال بیماریهای آمیزشی در جامعه خانمها هستند، چون یک خانم اگر در مواجهه با یک بیماری آمیزشی قرار گیرد، احتمال اینکه مبتلا شود بیشتر از مردان بوده و علاوه از آن احتمال اینکه بدون علامت باشد نیز بیشتر است، در نتیجه به دنبال درمان نرفته و بیماری را در جامعه منتقل می کند.

عوارض بیماریهای آمیزشی در خانمها، عفونت لگنی و بدنبال آن حاملگی خارج رحمی و یا ناباروری است .

 کلاً بیماریهای آمیزشی را به دو دستۀ بزرگ قابل درمان و غیرقابل درمان تقسیم بندی می کنند. طبق آمار سازمان بهداشت جهانی, سالیانه 333 میلیون مورد جدید بیماری آمیزشی قابل درمان (سیفیلیس, سوزاک، کلامیدیا و تریکومونا) در جهان اتفاق می افتد.

بیش از 30 نوع بیماری آمیزشی وجود دارند که شایعترین آنها در 4 گروه به شرح زیر طبقه بندی می شوند: .

الف) باکتریائی 1. سوزاک 2. سیفیلیس 3. کلامیدیا 4. گرانولوم مغبنی 5. شانکر .

ب) قارچی کاندیدیاز .

ج)ویروسی 1. هپاتیت 2. هرپس سیمپلکس یا همان زونا 3. ایدز 4. ویروس پاپیلوم انسانی 5. مولوسکوم کونتاگیوزوم که بصورت زگیلهای ریز ظاهر می شود.

د)انگلها 1. شپش ناحیۀ زهار 2. جرب

پیشگیری بهترین روش پیشگیری اجتناب از تماس با فرد آلوده و تمامی مایعات طبیعی بدن وی مثل بزاق دهان می باشد. استفادۀ صحیح از کاندوم خطر ابتلا را خیلی کم می کند. ولی بعضی از بیماریها علی رغم استفاده از کاندوم قابل سرایت هستند.

بعضی بیماریهای مقاربتی سبب ایجاد زخم در ناحیۀ تناسلی می شوند. خطر ابتلاء به ایدز در این افراد 10 برابر افراد عادی است. بنابراین هرگونه زخم، بریدگی و یا حتی خراش جلدی خطر ابتلاء به بیماریهای آمیزشی را بشدت افزایش می دهند.

اینکه کاندوم در پیشگیری از عفونتهای آمیزشی مؤثر است، هیچ شکی وجود ندارد، ولی استفاده از کاندوم اگر بصورت صحیح صورت نگیرد، از قدرت پیشگیری کنندگی آن به مقدار زیادی کاسته می شود. کاندوم فقط نواحی را که می پوشاند حفاظت می کند. اگر ناحیه ای از پوست بدن خراش داشته باشد (مثل دست)، عفونت بویژه ویروس ایدز به راحتی می تواند وارد بدن شود. بعضی از میکروارگانیسمها و ویروسها از سوراخهای کاندومهای معمولی عبور می کنند. بنابراین بهتر است از کاندومهای که دارای جنس لاتکس هستند، استفاده کرد.

در هنگام استفاده از کاندوم باید نکات زیر را رعایت کرد: 1. عده ای 2-1 سانتی متر از کاندوم را در ناحیۀ نوک آلت آزاد می گذارند تا مایع منی در آن جمع شود. اینکار به هیچ وجه صحیح نیست و از قدرت پیشگیری کنندۀ کاندوم کاسته می شود.

 2. کاندوم نباید شل باشد.

 3. گاهاً عده‌ای کاندوم را پس از یک بار مصرف در آورده و وارونه می کنند (توی کاندوم را بیرون می آورند) تا دوباره استفاده نمایند. این کار را هرگز انجام ندهید.

4. کاندومهائیکه جنس آنها لاتکس یا پلی اورتان (Polyurethane) نیست، از ایدز پیشگیری نمی کنند.

 5. با کاندومهای لاتکس نباید از مواد روان کننده با نرم کننده استفاده کرد. چون سوراخهای کاندوم را قابل نفوذ می کنند.

 6. کاندومهائیکه در آنها از مواد طعم دهنده استفاده می شود سبب رشد قارچ می شوند. باید در نظر بگیرید که کاندوم پس از استفاده تبدیل به یک مادۀ بسیار آلوده کننده می شود، بنابراین آنرا باید بصورت مناسب دور انداخت و از بین برد.