زایمان سخت تمرین تناقض دنیاست

فقط می‌خوام از احساسات این روزام بگم همین شاید این لحظه آرزوی خیلی ها باشه آرزو میکنم که بهش برسن و تجربه کنن زایمان را اما مطمئنا در پی رسیدن به این آرزو این تناقض ها را هم درک میکنن پس درک شرایط بهتر از قضاوت خواهد بود

وقتی زایمان می‌کنی
در حالی که داری از درد حالت گوژ پشتا راه میری همه نشستن تو را نگاه میکنن که چرا خوشحال نیستی

در حالی که داری از خونریزی میترکی انتظار دارن غذایی بخوری که بچه آسیب نبینه و اگر این کار و نکنی تو أدم خوبی نیستی

در حالی که از درد و تورم پاهات و بغض گلوت داری به فنا میری باید بچه را بزاری زیر سینه آت و لبخند بزنی و در حالی که یه قطره شیر نداری مقصر باشی که تلاشی نمیکنی

در حالی که بعد از روزها هنوز نمیتونی صاف راه بری و حتی یه دستشویی راحت بری یا بلند شی به راحتی یه لیوان آب بخوری باید وانمود کنی حالت خوبه و از وضعیتی که پیش اومده خوشحالی

حالا در کنار همه ی اینها اگر کمی غر بزنی کمی از درد بنالی یا کمی ناراحت باشی متهم میشی به اینکه تو آدم ناشکر،و ناسپاسی هستی

اینا همه هیچی داشتن یه شوهر که حتی اونم درکی از شرایط نداره همه چیز را سخت تر می‌کنه البته وقتی حتی زنها هم درکی از این شرایط ندارن چطور باید. از یه مرد انتظار داشت

بعد زایمان انگار هیچ کس حواسش نیست یه نفر اینجا تمام وجودش و روحش درگیر شده و حال درونیش و هورمونیش به هم ریخته انگار همه دارن تو را فراموش میکنن

گرچه اطرافیان همه شاید اینجور نباشن اما من واقعا خسته ام 😔😔