سلام اوماییای عزیزم بعد غیبت طولانی اومدم داستان حاملگی تا سقطمو براتون بگم💋

روز ۱۳ ابان ۹۹ جواب ازمایش بتام مثبت شد و بتا ۳۲۹ بود من خیلی خوشحال شوهرم و مامانم بیشتر از من خوشحال بودن اومدیم خونه که به مادر شوهرم خبر بدیم اخه خونه ی من دیوار به دیوار مادرشوهرمه یه جعبه شیرنی گرفتیم و و بهش گفتیم بیاد خونمون براش خبر خوب داریم و اینا رسیدیم جلو در مادر شوهرم جلو درمون بود بهش جعبه ی شیرینیو دادم و گفت ماشین برنده شدید و اینا گفتم نه من حاملم یهو خندش محو شد و چون جلو شوهرم بود مجبور شد یه لبخند تصنعی زد و گفت مبارکه و اینا بعد شروع کرد به قُر زدن سر شوهرم که فلانی زنگ زده پولشو میخواد و اینا من خیلی از واکنشش تعجب کردم اخه تو اوما و جاهای دیه همیشه شنیده بودم مادرشوهراشون بغلشون کردن و ماچش کردن و فلان از اون قضیه گذشتم و گفتم حتما شوکه شده رفتم دکتر و سونو کرد و دوقلو بودنشونو بهم گفت و من فقط اشک میریختم به قدری خوشحال بودم که نمیتونم وصفش کنم به شوهرم گفتم به کسی نگو دوقلوان اما شوهرم به مادرشوهرم گفته بود و مادرشوهرم به خواهرشوهرم گفته بود من دعواش کردم ولیذاشتم پای هیجانی ک داشت خلاصه روزی که رفتم صدای قلبشونو بشنوم هیچوقت یادم نمیره بهترین روز عمرم بود ۷ هفته و ۲ روزم بود که خداروشکر قلب جفتشون میزد و رشدشون عالی بود من از سونوی قلب فیلم گرفته بودم و یه گروه خانوادگی طرف شوهرم تو واتس اپ داشتیم صدا قلبشونو اونجا فرستادم و گفتم حاملم ولی نگفتم دوقلوان بعدها فهمیدم همگی میدونستن دوقلوعه و مادرشوهرم همه جا پر کرده بود وقتی ۱۲ هعتم بود دیه علنا همه به روم اورون که میدونن .غربالگری اول همه چیشون عالی بود و مام خوشحال ناگفته نمانه من همش استراحت بودم و مامانم ناهار برام میفرستادو هفته ای سه بار میومد خونمو تمیز میکرد ۱۶ هفته بودم که مامانم برام سیسمونیمو گرفت و تکمیله تکمیل بود و یه نیم ست هم برا کادو زایمان برام گرفته بود و گذاشته بود کنار که روز زایمانم بهم بده🥲۱۶ هفته رفتم ازمایش آنومالیمو دادم یکی از ریسکا نارنجی بود که دکتر گفت تو دوقلویی این ریسکا الکی هست ولی برای اطمینان یه سونوی خوب برا انومالی برو یکی از دوستای عزیزم توی اندیشه از یه سونوی خیلی خوب وقت گرفت و رفتیم سونو و همه چیو دوبار چک کرد و گفت هیچ مشکلی ندارن بچه هات ماشاالله همه چیشون عالیه و گفت پسرن ولی ما به همه از همون ۱۲ هفته گفته بودیم دخترن چون طایفه ی شوهرم خیلی پسر دوستن و از چشم نظر ترسیدیم پس نگفتیم پسرن .چون دوقلو بودن برا سرویکس دوباره تو ۱۹ هفته رفتم سونو واژینال و گفت هم بچه ها عالین هم سرویکسم ۳۲ بود خلاصع همه میگفتن یکی دختره یکی پسره و فلان منم به شوهرم گفتم خب خیلی بده یهو ب دنیا بیان دوتا پسر باشن و هزارتا حرف دربارم میزنن و اینا بیا بگیم یه دختر یه پسرن اون زیاد راضی نبود ولی خب گفتم که دختر پسرن و اینا یه سریا خوشحال شدن و یه سریا ناراحت و اخرش از حرفا و حسادتای اطرافیان میگم براتون .یک هفته بعد ازین که گفتیم دختر پسرن ینی یک فروردین ما رفتیم شب خونه ی مادر شوهرم و اومدیم خونه شب خوابیدم ساعت ۵ صبح من درد داشتم هی بهم زور میومد و من فک میکردم مدفوع دارم و بیشتر زور میزدم🤦‍♀️خلاصه دردام بیشتر شد هی جامو گرم میکردم و فک میکردم عادیه که ساعت شیش و نیم صبح خونریزی کردم سریع شوهرمو بیدار کردم گفت چیزی نیس احه ۹ هفتگی هم خونریزی کردم ۶ روز بیمارستان بودم در نهایت خوب شدم برگشتم خلاصه دیدم نه درد و خونریزیم زیاده انقدی که میریخت زمین سریع نوار گذاشتم و حاضر شدم و سریع رفتیم بیمارستان و معاینم کردن و گفتن بچه تو دهانه ی رحمه کامل حس میشه نمیشه کاریش کرد باید زایمان کنی دنیا رو سرم خراب شد حسه مردن داشتم حسه گماه داشتم حسه اینو داشتم که قلبمو میخوان دربیارن فقط زار میزدم و گریه میکردم لباسامو عوض کردن و تو بخش زایمان بستریم کردن برا اینکه حالم خیلی بد بود گوشیمو نگرفتن و میزاشتن همراه داشته باشم از ۷ صبح بستری بود حتی ابم از گلوم پایین نمیرفت حال و روز مامانم و خالم و شوهرم از منم بدتر بود ولی پیش من بروز نمیدادن شوهرم اصرار داشت ببرتم تهران یا قم ولی خب بچه ی ۲۴ هفته کلا نمیموند هرجای دنیا که میرفتیم و دکترا میگفتن ممکنه تو راه زایمان کنم خلاصه دردام و اینا همه ادامه داشت کلی ازم خون میرفت در نهایت یه ماما اومد بالاسرم گفت دیه باید زایمان کنی وگرنه خودت اسیب میبینی کلی التماسش کردم برای اخرین بار صدای قابشونو بزاره بشنوم گذاشت برام و سوزناکترین ناله ها و گریه های دنیارو میکردم یادمه بچه هام تا قبل اینکه به دنیا بیان تکون میخوردن ساعت ۸ و نیم قول اولم به دنیا اومد و گریه که نه ولی حالت ناله کردن داشت و خیلی کوچیک بود بچم تکون میخورد دور از جون شوخرم شبیه شوهرم بود یهو کلی دکتر ریختن تو اتاق و اینا با بچم مشغول بودن صدای ناله های بچمو میشنیدم داد میزدم پسرم پسرمو نجات بدین تورو خدا پسرمو نجات بدین اما بچم کوچیک بود و عمرش به این دنیا نبود و نیم ساعت بعد به دنیا اومدنش زنده موند و جلوی چشمم پسرمو پارچه پیچ کردن و دوباره معاینم کردن بچه دوم خیلی بالا بود کلی امپول فشار بهم زدن که با کلی درد و زور بالاخره ساعت یه ربع به یازده پسر دومی به دنیا اومد این از اولی کوچیکتر بود دیه نای ناله نداشتم دیه جون نداشتم فقط گریه میکردم و مات بودم پسر دومم فقط ۵ دیقه زنده موند اخه اولی میگفتن به ۲۶ هفته میخوره برا همین بیشتر موند پسر دوممو گذاشتن کنار پسر اولم و جلو چشمم با نامردی بچه هامو گذاشتن تو کارتون حتی ندادن بغلشون کنم بوشون کنم اونام بچه هامو بودن اونام زنده بودن اونام از گوشت و خونم بودن بردنشون.من خونریزی شدید داشتم جوری که پارچه ی زیرم دیه خونو جذب نمیکرد و کلی خون رو زمین میریخت جفته قل اول راحت کنده شد ولی قل دوم جفتش کنده نمیشد پس گفتن باید کورتاژ شه خلاصه ویلچر اوردن که ببرنم اتاق عمل به محض اینکه بلند شدم غش کردم و یادمه برانکارد اوردن و گذاشتنم روش و من فقط سقف سفید و لامپارو میدیدم هیچی نمیشنیدم رسیدیم اتاق عمله سبز و وحشتناک که قبل ازینکه بهم بیهوشی بزنن غش کردم و ساعت ۱ و نیم شب بردنم سیسی یو بماند که کلی هزیون گفتم و گریه کردم همش غمناک نبود یه جاهاییشم فان داشت ولی خب به اندازه ی کافی طولانی شد داستان بعد دوروز از سیسی یو بردنم بخش زنان و اونجا من به خودم اومده بودم حال و روزم بدتر شد راسی دکترم بهم گفت خدا خیلی بهت رحم کرد جفتت به رحم چسبیده بود و میخواستیم رحمتو دربیاریم و به شدت کم خونی داشتم ۴ تا کیسه خون بهم تزریق کردن و گاهی نفسم میرفت.تو بخش زنان صدانوزاد میومد و من میخواستم بمیرم شب و روز خواب نداشتم همش به صدای اونا گوش میدادم شبا دلم میخواست برم تک تک اتاقا بچه هایی ک گریه میکردن و بغل کنم و اروم کنم اما....😔خلاصه به خواسته ی خودم و تعهد خودم از بیمارستان مرخص شدم و رفتم خونه ی مادرم ۶۰ روز خونشون بودم از خونه و زندگیم متنفر بودم حسه زندان داشتم پر از خاطره بود چطور میتونستم حتی الانم که خونمونم سیسمونیمو جوری قایم کردن که هیچیشون معلوم نیس روز دومی خونه ی بابام بودم درد سینه داشتم سینم سفت شده بود و شیر میومد و من میمردم بچه ای نبود ک شیرش بدم دیه کارم گریه بود خداروشکر که دورم پر بود وگرنه حتما افسرده میشدم شیرم تا دو ماه خشک شد و منم بالاخره به زور اومدم خونه ی خودم اما با کلی گریه و دلتنگی و حسرت اوایل همش گریه میکردم به هر نقطه خونه نگاه میکردم یادشون می افتادم و می افتم اما خب الان کنار اومدم ولی خب عکسای حاملگیم و فیلمای سونومو دارم و گاهی کلی زار میزنم اما خب زندگی ادامه داره ....
وقتی که حامله بودم کلی حرف شنیدم خب من استراحت مطلق بودم هی میگفتن بلند نشده کاراشو کنه هنوز استراحته؟یا میگفتن بچه چیه خرح داره و فلان؟اول باید خواهرشوهرت حامله میشد چون اون زودتر عروسی کرده😐
یا تو همون گروه خانوادگی خواهرشوهرم همش عکس غذاها ی مختلف میزاشت یا عکس بیرون رفتن و اینا میزاشت چکن میدونست من نمیتونم برم بیرون ولی خب نمیدونست که من هرچی هوس میکردم روزگار داداشش سیاه بود باید میرفت میگرفت یا دختر خاله شوهرم با اینکه یه بچه داره (پسر)تو روی مادرشوهرم گفته مردم چ شانس دارن بدون دردسر دوقلو حامله میشنم اخه خودش سخت حامله میشه و شنیدم که حامله هارو میشینه نفرین میکنه ناگفته نماند که الان خودش حاملس و بچشم پسره و خیلی چیزای دیه که هم ارامش و اسایشو ازم گرفتن هم حرصم میدادن هم استرس میدادن جا اینکه بگن حاملس حساسه و اینا
ببخشید میدونم خیلی طولانی شد ولی خب حالا جزییاتو نگفتم بخواهم همه رو بگم ۵ روز باید تایپ کنم 😁
ممنون که با چشمای قشنگتون داستانمو خوندید😘💓💗