در سراسر تاریخ اعتقاد بر این بوده که مسئولیت پدر در تولید نسل تنها این است که قدرت باردار کنندگی داشته باشد. در قرن بیستم بود که کشف شد اسپرم پدر نقش تعیین کننده ای را در تعیین جنسیت فرزند ایفا می کند و در همین دهه های اخیر بود که پژوهشگران رفته رفته به این امر مظنون شدند که احتمالا اسپرم پدر مسن می تواند خطر زایمان ناموفق و یا معلولیت در فرزند را افزایش دهد. اسپرماتوسیت های ( اسپرم های رشد نیافته) پدر مسن نیز مانند تخمک های مادر مسن مدت زمان بیشتری را در معرض خطرات محیطی قرار داشته و حاوی ژن ها، یا کروموزوم های آسیب دیده یا تغییریافته هستند. در حقیقت، پژوهشگران دریافتند که صرفنظر از سن مادر، هر چه سن پدر بیشتر باشد خطر ناموفق بودن زایمان نیز بالا می رود. همچنین به نظر می رسد در صورتی که پدر سنی بین 50 تا 55 سال را داشته باشد( صرفنظر از اینکه مادر در چه سنی باشد) موجب افزایش احتمال ابتلا به سندرم داون می شود، اما این حالت ارتباط زیادی با زایمان ناموفق ندارد.
اما شواهد این امر فراگیر است و علت اصلی این امر این است که پژوهش بر روی پدرهای مسن از دوران نوزادی صورت می گیرد. با وجود اینکه به نظر می رسد شواهدی دال بر تاثیر سن والدین به عنوان عامل زایمان ناموفق و معلولیت نوزاد وجود دارد و چه بسا رو به افزایش است، اما مشاوران ژنتیک هیچگاه amniocensis را بر پایه صرفا سن پدر توصیه نمی کنند.
