مقایسه ممنوع، عشق آزاد

مامانِ جان...
بذار یه لحظه چشمامونو ببندیم و فقط به اون لبخند کوچولوی بچه‌مون فکر کنیم.
به اون لحظه‌ای که دست کوچیکشو گذاشت توی دستمون و گفت: "مامان..."

حالا با تمام وجودمون، یه قول قشنگ به خودمون بدیم:
قول بدیم دیگه بچه‌مونو با هیچ‌کس مقایسه نکنیم.
نه با اون بچه‌ای که زودتر حرف زد، نه با اون که توی نقاشی‌هاش شاهکار خلق می‌کنه، نه با اون که توی مهمونی‌ها همه قربون صدقه‌ش می‌رن.

بچه‌ی ما یه شعر خاصه، یه رنگ منحصر‌به‌فرد، یه ملودی که فقط دل ما می‌فهمه‌ش.
اگه آروم‌تره، اگه شیطون‌تره، اگه دیرتر یاد می‌گیره، اگه زودتر خسته می‌شه...
همه‌ش مال خودشه. مال دنیای خودش. مال رشد خودش.

بیاین از امروز، هر وقت خواستیم توی ذهنمون مقایسه کنیم،
یاد اون چشم‌های کوچولوش بیفتیم که فقط دنبال تأیید ماست.
دنبال یه مامانِ امن، یه مامانِ عاشق، نه یه داورِ سخت‌گیر.

قول بدیم که از این به بعد، فقط همراهش باشیم.
نه قاضی، نه مقایسه‌گر، فقط یه مامانِ عاشق که می‌گه:
"تو همون‌طوری که هستی، قشنگی. من عاشقِ خودِ خودتَم."
پس مامان نگران دوست داشتنی:
بچه‌هامون هر کدوم یه قصه‌ن…
و ما؟ راویِ عاشقِ همون قصه.»
قول؟ 🤍