فردا عیده اما من انگار سالهاست که مرده ام

دوست ندارم کسی بیاد تو این تاپیک و دلش بگیره جز کسی که دردمو داره تجربه میکنه. دلم نمیخواد کسی رو ناراحت کنم دم عیدی.
خیلی دلم گرفته. از اینکه پسر کوچولوی دردونه ی نازم زیر خاکه.
از اینکه مادرش زنده س و نفس میکشه. غذا میخوره حرف میزنه میخنده عاجزم.نمیدونم چیکار کنم
جای خالیشو تو شکمم هنوز احساس میکنم. سمت چپ خودشو جمع میکرد و یهو شیرجه میزد سمت راست. دلم براش یه ذره شده. نمیدونم از کجا میتونم بغلش بگیرم... گمش کردم دستم به جایی بند نیس

کاری از دست برنمیاد. خدایا این چه غمی بود.من قلبم شکست و پدرش کمرش شکست. موهامون سفید شد.
گاهی با خوشحالی میخندیم و از اینده ای میگیم که پسرمون میتونست تجربه کنه. تصور و خیالش و بودنش حتی برای زمانی کوتاه شده تمام دل خوشی ما. جوری صحبت میکنیم کا انگار هست و خودمونم باورمون میشه


زندگی از این به بعدش یه درد ممتده. یه غم طولانی و عمیق...
زندگی از این به بعد تلاش برای رهایی و بازگشته💔