شبانه مینویسم برایش تا ملامتم نکنند🤍

کاش میشد عمرم را به تو بدهم
تقدیرت را برای خودم بنویسم
چشمانم را ببندم و خیالم را رها کنم
ثانیه ها را جور دیگری بچینم
تو را که هر گوشه ی خانه ی کوچکمان تصور کرده ام،
به آغوش کشم
جان مادر من دلم میگیرد از اینکه
تصور کنم خدا مرا با تو امتحان کرده است
نه علتش حتما چیز دیگری ست
خدا را اینگونه تصور کردن کفر است
مادر جان من به همه چیز فکر کرده بودم
برای بودن تو...
نه برای نبودنت...
ذهنم پر از چگونه بود
نه پر از چراها؟
نه پر از سوالهای بی جواب...

مادر جان این روزها
قطره های اشکم سنگین شده اند
و بغض گلویم به سینه رسیده
نه به فریاد..
مردم مرا نمیپسندد
دور میشوم
نزدیک میشوم به تو...
به تصورم از
بوی کودکانه ات که در خانه پیچیده
به شب بیداری هام و گلایه های احمقانه ام
برای نعمتی بس عظیم
به لب هایی که میمکند و چشمانی که خواب میروند
به شستن لباس های کثیفت و خشک شدن دستهایم
به دغدغه های سخت اما عادی زندگی

تو تمام آروزهایم نه... تمام امیدم بودی
آدمها بدون امید ترک میخورند پودر میشوند

قلبم را چه کنم مادر؟ مگر میشود؟
مگر میشود خاکش کنم و زنده بمانم؟

مادر جان نه تاب گفتن دارم نه تاب شنیدن
باز هم قلم به دادم رسیده است
مردم از من گلایه و من از مردم فراری...
به کجا روم؟ منزلم کجاست نمیدانم؟

بگذار تمام کنم این قصه ی ناتمام را
بگذار مشتهای خالیم را رها کنم
چشمهایم را ببندم و ببندم و ببندم
تو را ببینم و ببینم و ببینم