1229
1400/09/12
[ ] من روز دوم آذر زایمان کردم. از دو روز قبلش لکه بینی قهوه ای داشتم و دکتر بهم گفت هر ۱۲ ساعت شیاف پروژسترون استفاده کنم. قصدم سزارین بود و از قبل نامه دکتر برای بیمارستان فرهمندفر شیراز داشتم. ولی چون هنوز ۳۸ هفته ام کامل نشده بود ترجیحم این بود زایمان اتفاق نیفته.صبح سه‌شنبه دوم آذر وقتی بیدار شدم دیدم خیسم و ابریزش دارم. چون کم بود فکر کردم ترشحات معمول هست. لکه بینی هم نداشتم. صبر کردم تا ساعت ۹ ولی دیدم آبریزشم بیشتره. رفتم بیمارستان که اگه کیسه آبم هست دکترم بیاد و نظر بده سزارین باشم یا بستری. اونجا سرپرستار بخش زنان معاینه کرد و نوار قلب گرفت. نظر سرپرستار متاسفانه اشتباه بود گفت کیسه آب نیست و نوار قلب هم خوبه. براساس نظر سرپرستار دکترم گفت بره سونو. من با هر تکون ازم آب میریخت. به سختی تونستم یه درمانگاه پیدا کنم که صبح سونو انجام بده ولی متاسفانه تا رسیدم دکتر رفته بود و گفتن ساعت ۶ عصر بیا. برگشتم خونه در حالیکه بشدت آبریزش داشتم.نمیدونستم به حرف پرستار گوش کنم یا به چیزی که میدیدم .تکونهای پسرم هم خیلی زیاد شده بود. تصمیم گرفتم برم یه بیمارستان دیگه که دوباره چک بشم. رفتم و اونجا حتی قبل معاینه گفتن کیسه آبته و بعد معاینه گفتن دهانه رحم یه فینگر بازه. نوار قلب گرفتن و اونجا میخاستن ببرنم اتاق زایمان که من مخالفت کردم و با رضایت همسرم و کلی داستان از بیمارستان بیرون اومدیم و برگشتیم بیمارستانی که قرار بود سزارین انجام بشه. از بیمارستان دوم با دکترم هم تماس گرفتن و خود دکتر با بیمارستان فرهمندفر هماهنگ کرد که من رو بستری کنن و مثل صبح نگن کیسه آب نیست. درنهایت وقتی رسیدم آماده شدم و رفتم اتاق عمل. دیگه تنها چیزی که میخاستم بدنیا اومدن و سلامت پسرم بود. ساعت ۶وربع پسرم به دنیا اومد و وقتی صورتش روی صورتم گذاشتن و گرمای تنش رو حس کردم خیالم راحت شد و برای همه کسایی که چشم انتظارن و همه باردارها دعا کردم. ساعت ۸ونیم هم کار بخیه خودم تمام شد و رفتم بخش. و جالب این بود که ساعت ۱۲ به من گفتن پاشو راه برو. از قبل هم گفتن دوسه تا لیوان آبمیوه بخور چون از شب قبلش دیگه من چیزی نخورده بودم جز یه آبمیوه و کیک که صبح قبل NST خورده بودم. بعد هم گفتن راه برو. همیشه دیدم میگن ۸ ساعت بعد عمل ولی من به سختی ۶ ساعت بعد عمل راه رفتم. از نیمه های شب هم درد وحشتناک کتف و شونه راستم اومد سراغم و هیچ جوره نمیتونستم دراز بکشم. تمام شب تا صبح و فرداش نتونستم بخوابم یا دراز بکشم و شیاف اصلا جواب نمیداد. متاسفانه پرستارها هم مسکن تزریق نمیکردن که بعد سزارینم بتونم دراز بکشم مخصوصا که بی حسی گرفته بودم و بعدش اگه دراز نمیکشیدم دچار سردرد و کمردرد میشدم. ظهر دیگه از درد دست و خستگی و کمبود خواب و کمردرد فریادم به آسمون رفت و خواهرم بهشون اعتراض کرد یه مسکن تزریق کردن و تونستم دوساعت بخوابم و بعد دو ساعت حداقل کمی از کمبود خوابم جبران شد هرچند درد دستم بود. بالاخره ساعت ۵ رسید و مرخص شدم.جالبه که نوار قلبی که روز قبلش پرستار به من گفت عالیه رو عصرش پرستار دیگه همون بیمارستان دید و گفت خوب نبوده. اون نوار قلب رو بیمارستان گرفت و بهم پس نداد و فرداش که همون پرستار شیفت بود حتی به خودش زحمت نداد یه کلمه به دیروز و تشخیص اشتباهش اشاره کنه معذرت خواهی پیشکش. از همون روز بارها به این فکر کردم که اگه به حرف پرستار بیمارستان اعتماد میکردم چه بلایی سر پسرم میومد. گاهی باید به حس خودمون بیشتر اعتماد کنیم. کادر درمان ممکنه از سر سهل انگاری یا بی اطلاعی باعث اتفاقات جبران ناپذیری بشن. الحمدلله که پسرم سلامت کنارمه.
