ایجانممممممم خدایا فرصت مامان شدنو به همه منتظرا بده این متن عالیه

فرزندم...از ملالتهای این روز های مادری ام برایت میگویم...از این روزا که از صبح باید به دنبال پاهای کوچک و لرزان تو بدوم و دستت را بگیرم تا زمین نخوری به کارهای روی زمین مانده ام نمیرسم این روزها که اتاقهارا یکی یکی دنبال من می آیی، به پاهایم آویزان میشوی و آنقدر نق میزنی تا بغلت کنم، تا آرام شی...این روزها فنجان چایی ام را که دیگر یخ کرده از دسترست دور میکنم، تا مبادا دستهای کنجکاوت آن را بشکند...
با ناراحتی و نا امیدی سربرگرداندنت را میبینم که سوپت را نمیخوری و کلافه میشوم از اینکه غذایت را بیرون میریزی...
هرروز صبح خانه را جارو میکنم ،گردگیری میکنم،خانه را تمیز میکنم و شب با خانه ای منفجر شده و اعصابی خراب به خواب میروم... روزها میشود که یک فرصت برای خلوت و استراحت پیدا نمیکنم و باز هم به کارهای مانده ام نمیرسم...امشب یک دل سیر گریه کردم امشب با همین فکر ها تو را به آغوش کشیدم و خدارا شکر کردم و به روزها و سالهای مبهم پیش رو فکر کردم و قلبم فشرده شد...تو روزی آنقدر بزرگ خواهی شد که دیگر در آغوش من جا نمیشوی و آنقدر پاهایت قدرت خواهد گرفت که قدم قدم از من دور میشوی و من مینشینم نگاه میکنم و فقط آه...روزها باید با خود خلوت کنم و ساعت هارا بشمارم تا تو از راه بیایی و یک فنجان چایی برایت بیاورم و به حرف هایت با جان و دل گوش دهم تا چایی از دهن بیفتد..روزی میرسد که از این اتاق ب ان اتاق بروم و خانه ای را که تو در آن نیستی تمیز کنم و خانه ای ک برق میزند و روزها تمیز میماند.بزرگ شدن تورا بی رحمانه به چشمم بیاورد روزی میرسد که تو دیگر بزرگ میشوی و شاید بلند نخندی گریه نکنی جیغ نکشی همه چیز را بهم نریزی...شاید آن روز من دلم لک بزند برای امروز...روزی برسد که من حسرت امشبهایی را بخورم که چای نخورده و با سردرد و گردن درد و با فکر خانه بهم ریخته و سوپ و بازی و ....به خواب بروم...شاید روزی آغوش من درد بگیرد...این روزها دارد از من مادری به شدت بغلی میسازد...